Even ontspannen voor de start…nou dat was er niet bij. Was nog meer gespannen dan mijn eerste marathon, wat nog maar 6 jaar geleden was. Om 4:35 was uiteindelijk de start.
Na twee rondes over de wielerbaan gingen we via het gras richting de Hoge Berg. Al gauw liepen de 31 deelnemers en fietsbegeleiders in een lang lint van lichtjes richting de dijk. Wat een genot, ik ben nu echt een van de atleten die dit mag doen. Na ongeveer 1,5 uur lopen tegen de wind in, zagen we de vuurtoren al. De herkenningspunten zie je al van ver en ver is het dan vaak nog.
In de vroege ochtend veel vogels horen ontwaken en de schapen en de lammeren stonden op de dijk waar we alleen de zwarte schimmen van zagen door het maanlicht, erg mooi. Het lange eentonige stuk over de dijk gehad en was in de buurt van de vuurtoren. Bijna 30km gehad.
Afwisselend terrein
Nu gingen we 60km afwisseling tegemoet. Onverhard, verhard, duinen, slufter, bos, strand, zand, wind mee, wind tegen, hoog water, stukje heel smal strand waar op de terugweg nog eens een gigantisch grote groep supporters stonden. Inhouden op het strand was het belangrijkste advies. En dat deed ik ook.
Richting het wisselpunt had ik door dat ik toen al goed in de middenmoot liep, En dat bleef bijna ook zo. Voor het wisselpunt ook nog even mijn trainer Ed gesproken. Het mooie van ultralopen op deze bijzondere afstanden is dat iedereen zijn eigen reis ervaart maar het elkaar allemaal gunnen. We groeten en steunen elkaar allemaal, als we elkaar tegenkomen, door iets tegen elkaar te zeggen. Op een gegeven moment passeerden groepjes met een tempo die ik vol kon houden om aan te sluiten. Helaas moest ik ze soms ook laten gaan door het hoge opkomende water links en het mulle hogere gelegen zand rechts.
Energiepeil
Door de wind en het zware 3e en 4e deel strand begon de vermoeidheid eerder op te komen dan verwacht maar dat komt mede door een berekeningsfout voor mijn voeding had gemaakt met de tijdsduur die ik zou hebben over deze laatste twee delen strand. Gelukkig heb ik als nood altijd gels bij me en kon ik daar op verder maar het ritme liep daardoor niet helemaal zoals gehoopt.
Na 84km mocht ik eindelijk voor de laatste keer het strand af, heerlijk. Alleen ik moest daarvoor eerst flink omhoog, maar wat nog vervelender was is dat je daarna meteen steil naar beneden omlaag mocht over de stenen. Moest me goed concentreren op het neerzetten van mijn voeten, rest ging heel hard en vanzelf. De laatste heuvels naar de vuurtoren heb ik gewandeld want ik had sinds het derde stuk strand en de tegenwind aardig wat energie verloren.
Hartslag
Vanmorgen mijn stats bekeken en constateerde dat vanaf ongeveer 80km, ter hoogte van de Koog, mijn hartslag flink omhoog was gegaan. Tot 80km was mijn hartslag rond de 120-135 (omslagpunt ligt op 148) maar daarna ruim boven de 160 en zelfs met flinke stukken 180-190. Dat maakte het mij ook allemaal zwaar en dus vermoeiend waardoor ik de emoties moeilijk de baas bleef maar ondanks dat, had ik nog altijd de focus om te finishen.
Een snelle tijd was misschien nog ter sprake tot het 2e stuk strand maar daarna wist ik dat het een veldslag zou worden en ik me puur en alleen de focus hield op finishen binnen de scherpe limiet van 13 uur. Ik haalde toen zelfs een paar 120km lopers in die het op dat moment nog zwaarder hadden dan mij. Net na de vuurtoren was het weer erg druk met publiek wat erg leuk was en vlak daarna draaide we gelukkig met de wind in de rug.
Pijn
Er gebeurde iets met mijn lichaam waardoor ik buiten adem was en nou heb ik een ademtraining ondergaan en probeerde die ook toe te passen maar het was anders, vreemd gevoel. Om het nog even vervelender te maken kreeg ik opeens zo’n pijn in mijn voet, wreef, dat ik af en toe zelfs half hinkelend door liep. Mocht niet meer wandelen, maar het ging helaas niet. Over het dammetje na de laatste estafette wisselpunt hield ik het even niet meer en wilde me schoen uit doen maar probeerde het te overleven.
Vlak voor Oosterend haalde Francois Fislijn mij in en steunde mij door te schreeuwen ”je wil het, je kan het, je wil het, je kan het!“. Ik wist ook dat ik het wil en kan maar moest daar wel wat meer moeite voor doen dan ik gehoopt had. Aan de andere kant maakt dat deze zware editie, die ik heb meegemaakt, alleen maar mooier.
Ik had (lees: heb!) altijd respect voor de 120km Texel lopers toen ik de vorige twee edities de 60km liep. Ik moedig altijd iedereen aan maar hen in het bijzonder, wat gaaf dat je dat kan en mag. Nu ervaarde ik dat zelf. Een erg bijzonder gevoel gaf dat. De reden waarom ik deze lange afstanden loop en het maximale, op een zo gezond mogelijke manier, eruit probeer te halen is er niet zomaar een en dat ga ik vast een keer delen met jullie.
Sinds de 24 uur van Steenbergen in 2016 heb ik hele mooie grote stappen gemaakt in het ultralopen en hoop er nog vele te gaan maken maar onderweg hoop ik anderen te kunnen helpen met hun doelen door mijn ervaringen te delen. Ik wil laten zien dat iedereen die dit echt wil, ook kan doen als er maar voldoende dedication en discipline is.
Wat duurde het lang voordat ik vanaf Oosterend in de haven kwam en dan voelen daar, na 110 km, zelfs met Hoka’s de kinderkopjes vervelend. Dan een bocht en een kort heuveltje. Nu alleen nog maar een paar kilometer naar de Hoge Berg. Op de Hoge Berg met nog 3 km te gaan ging bijna mijn lichtje echt uit omdat ik er toen echt bijna was. Ik zei tegen mijn begeleiders ”sorry maar ik hoor jullie even niet” en deed mijn muziek aan en zette de vaart (5:46/km) er weer in.
Uiteindelijk finish ik mijn 120km Texel debuut op de 10e plaats in een tijd van 12:24:35″
Bijna direct na de finish was ik nog dusdanig helder bij geest dat ik meteen de tent voor het bloedprikken en het wegen opzocht. Ik ben heel benieuwd naar de uitslag van dit onderzoek maar wat ik wel meteen constateerde dat ik maar 1kg verloren had in de 12,5 uur lopen. Dat besefte dat mij dat ik het het helemaal niet verkeerd heb gedaan.
