Ad Blomsteel was van 2008 tot 2010 Teylinger dichter. Inmiddels houdt hij zich vooral bezig met gedichten over rouw en nabestaanden, vandaar dat hij dit gedicht ter nagedachtenis aan de ramp met vlucht MH17 schreef. Vandaag precies een jaar geleden.
Een vlam viel uit de hemel.
Rauw licht in silhouetten.
Als bladeren gevallen,
uit vermoeide bomen.
Gevallen in niemandsland.
In de ogen van anderen,
weerspiegelde de hemel.
Wolken namen klanken in woorden mee.
Als brug naar de wereld van het stoffelijke.Het verloren gezicht,
waar iemands hand rust,
heeft de werkelijkheid aangetast.
Een mengeling van verdriet
en verontwaardiging
houden schaduwenbeelden vast.
Een gekoesterde herinnering.In de macht van het oordeel
schuilen de wortels van het kwaad.
Boosheid leidt tot wraak en verharding.
“Wij roken ze uit en volgen ze naar de hel”.Met de landing daalt het besef in.
Het verlies komt alle verliezen tegen.
Ik wil het niet geloven,
dat zij niet meer bestaan.Wij allen zijn slechts schemeringen,
die in sporen achterblijven.
Ad Blomsteel
