Met lichte tegenzin holde ik naar buiten vandaag. Als het zo koud is, moet ik wel even een drempel over. Maar goed, ik wil wel een beetje in conditie blijven dus hup niet zeuren en gaan.
Na een minuut of wat had ik door dat de GPS van mijn runkeeper het niet goed deed. Mijn eerste reactie was heel eerlijk gezegd: “Shit, nu gaat deze training niet de boeken in.” Want op de één of andere manier is dat belangrijk. Ik weet graag hoe ver en hoe hard en voel me er dan na afloop, al na gelang het resultaat, ontevreden of supertrots over.
Maar het duurde niet lang voor ik me realiseerde dat ik het eigenlijk wel relaxed vond om even geen info te krijgen over hoe hard of hoe langzaam ik ging. Geen druk, geen stress, gewoon een beetje hollen en genieten.
Wat is dat toch waarom ik die metingen over mijn prestatie nodig heb. Bewijsdrang? Competitie? Of gewoon een beetje gezonde ambitie?”
Maar lets face it: ik zal nooit de snelste ter wereld zijn, niet de snelste in het dorp en ik vrees dat ik niet eens de beste kan worden in de straat maar toch…
Ik ben niet de enige, mijn tijdlijn op Facebook staat vol met mensen die hun prestaties in kilometers en minuten delen. En deze week vertelde een collega dat ze voor het eerst 8 kilometer had gelopen. Heel snel voegde ze toe, ik deed er wel een uur over en daar baal ik van.
Jeetje wat jammer, dacht ik. Waarom ben je niet gewoon trots dat je voor het eerst acht kilometer heb gelopen. Wat leggen we onszelf als recreant een druk op.”
Natuurlijk is het goed om ambitie te hebben, die eigenschap stimuleert me om buiten mijn comfortzone te gaan en harder of langer te trainen. Maar ik wil dat gevoel niet altijd. En al helemaal niet als het even wat minder lekker gaat. Dan word ik er juist een beetje moe van en moet ik terug naar het basisgevoel waarom het lopen zo belangrijk voor me is: gewoon lekker buiten zijn en een beetje fit blijven zodat alles in het leven net een beetje makkelijker gaat.
