“We leggen de lat elk jaar hoger en we streven naar een professioneel niveau”, zei regisseur en oprichter Koos Burgmeijer toen ik hem een tijdje terug sprak over musicalgroep Up2Stage. Ik knikte en schreef het keurig op. Natuurlijk zeg je dat, dacht ik. Zaterdag 25 november zag ik in de theaterzaal van het Rijnlands Lyceum dat hij niet overdreef. Alles klopte aan de sprankelende premièrevoorstelling Enigami, een land vol fantasie.
Door Jos Leijen
Om het tienjarig bestaan van de musicalgroep te vieren, nam het productieteam een risico. De afgelopen jaren trok Up2Stage bewezen succesnummers van de plank, zoals The Lion King, Belle en het Beest en de Klokkenluider van Notre Dame. Dit jaar koos de groep voor een compleet nieuwe, eigen productie. Een show die nooit eerder op de planken was gebracht. En deze stap pakte goed uit.
Magische spiegel
Het verhaal gaat over een gezin met vier kinderen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Vader moet het leger in, moeder werkt als verpleegster en de kinderen vinden tijdelijk onderdak bij een eigenaardige, fantasierijke professor in de Bollenstreek. Via een magische spiegel belanden de kinderen in het fantasieland Enigami, waar ze het moeten opnemen tegen de boosaardige ijskoningin.
Alles aan de musical was tot in de puntjes verzorgd. Het decor werd gedomineerd door het kolossale ijspaleis. IJsblokken rond het paleis veranderden in kleur in warm naar kil en versterkte zo de emoties op het toneel. Wanneer de ijskoningin ten tonele kwam, voelden de toeschouwers letterlijk de kilte. Dit kwam door twee ventilatoren die onzichtbaar aan weerskanten van het toneel waren opgesteld, vertrouwde een van de decorbouwers me toe.
Humor, spanning en ontroering
Muziek (Rhody Matthijs) en tekst (Tineke Blok) waren uitstekend, evenals het script (Nienke Burgmeijer). Humor, spanning en ontroering wisselden elkaar af, zoals dat hoort in een goede musical. Een slimme zet was de verbinding die af en toe werd gelegd tussen de fantasiewereld en de echte wereld. Vader en moeder steunden op deze manier door grenzen heen hun kinderen. De liedjes versterkten de boodschap dat familie heel belangrijk is.
En dan de spelers. De zang was voortreffelijk. Ik heb de hele voorstelling geen valse noot gehoord. Ook de choreografie was goed verzorgd. Het doet onrecht aan de andere acteurs, maar ik wil er toch een paar speciaal noemen. Eliza Flores als Wiesje, de jongste uit het gezin stal de show. Ze zong mooi en had de onschuldige uitstraling die aan het einde van het verhaal nodig was om het hart van de ijskoningin te ontdooien.
IJskoude ijskoningin
Eva Klein zette een ijskoude ijskoningin neer. Birgit Burgmeijer en Stefanie Kortekaas zorgden als duo Nel Stotter en Jo Vlotter voor de komische noot. Ouwe rotten Koos en Rob Burgmeijer speelden de vader van het gezin en de professor. Daarbij viel de zangkunst van Koos op en de verfijnde mimiek van Rob. Leonie Blomsma schitterde als mevrouw Jannie. Up2Stage heeft in het verleden al grote talenten opgeleverd. In ‘Enigami’ hebben we er ook weer een aantal aan het werk gezien.
De musical eindigt deels in majeur, deels in mineur. De ijskoningin komt tot inkeer en in Enigami keert de vrede weer. Aan de andere kant van de spiegel komt de vader van Wiesje, Margot, Eefje en Gijs-Jan om in de oorlog. Moeder en de kinderen hebben steun aan elkaar. De soms rauwe werkelijkheid laat zich niet altijd door fantasie buitensluiten.
Valt er dan niet aan te merken op de musical? Jawel. Kapitein Pietersen, de vader van de vier kinderen, droeg een jas met korporaalsstrepen. En aan het script van Nienke Burgmeijer kun je wel merken dat zij de ‘De Kronieken van Narnja’ als kind verslonden moet hebben. Maar dat zijn details. Wat blijft is een heerlijke musical waarvan het jammer is dat hij maar drie keer is opgevoerd.
