Maandagavond rond half tien is een persoon door de trein richting Voorhout aangereden op de spoorwegovergang bij de ’s Gravendamseweg. De passagiers van de trein zijn onder begeleiding van de hulpdiensten ter hoogte van de VAB uit de trein gestapt en vervolgens met bussen naar het station gebracht.
Als bewoner van een woonboot langs het spoor kwam dit bericht opeens wel erg dichtbij. Toen ik gisteravond laat thuis kwam en op afstand zag dat de parkeerplaats vol stond met politiewagens, pakte ik als journalist uit reflex direct mijn camera. De stilte en de blikken van de omstanders, toen ik vroeg “Wat is er aan de hand?” spraken boekdelen. Ik realiseerde me wat er was gebeurd en een brok schoot in mijn keel.
Ik had nooit eerder de dood van zo dichtbij gezien. Gelukkig was een van de ervaren 112 fotografen zo aardig om mij bij te staan. Er werd mij verteld dat zojuist mijn auto was schoongespoten, toen pas zag ik dat mijn auto op de voorste parkeerplek stond en dus alles van dichtbij had meegemaakt. Uit angst om het donkere pad langs het spoor op te lopen richting mijn boot, bleef ik nog even bij het groepje omstanders staan.
Ik had gehoopt dat iemand van de hulpdiensten ieder moment kon komen om ook het pad te controleren, zodat ik naar huis kon lopen. Ik zag dat ze verderop met een grote groep van onder andere politiemensen bezig waren en steeds iets dichterbij kwamen. Uiteindelijk bleek dat nog een lange tijd te gaan duren eer dat ze bij de overgang zouden zijn. Mijn respect voor deze mensen die dit intensieve werk deden, groeide met de minuut. Uiteindelijk ben ik toch naar huis gelopen, het pad was verder schoon. Vandaag houd ik mijn deuren en ramen dicht.
In de journalistieke ethiek is het meestal in dergelijke gevallen niet gebruikelijk om hierover te schrijven. Het ontbreekt dan ook bij veel van mijn collega’s in hun berichtgeving. Met alle respect en liefde aan de nabestaande, kunnen we niet doen alsof er niks is gebeurd. Veel mensen komen hier dagelijks langs en het valt mensen op dat er hier iets aan de hand was, het is te heftig om hier zomaar over te zwijgen.
Mijn medeleven gaat uit naar de familie en de nabestaanden. Ook de treinmachinist en getuigen wil ik hierbij een hart onder de riem steken.” (Lisa de Blok, redactie)
